Zatrzymać pragnę pod powiekami
Kaszubskie widoki pól
Poprzecinanych pagórkami w pół
Z tak błękitnymi nieckami.
Zatrzymać pragnę jeszcze
Zapach pokrytej zdziebłami
Ziemi zroszonej rosy kroplami
O poranku gdy jest tak wcześnie.
Zatrzymać pragnę. Cóż więcej
Szum drzew i ptasie trele
Ryk krów i śmiechy dziecięce
Jak ciszę w sobie. Tak wiele.
I jeszcze dotyk Twej ręki
Na sercu co łka gdzieś w cieniu
I szept Twój w duszy tak wielki
Że znasz mnie po Imieniu.
To nic, że bolało...
Teraz nie czujesz nic. Obojętność.
Ból istnienia? Troska o jutro?
Samotność? To tylko etapy.
A że telefon dzwoni,
Ekspres działa na najwyższych obrotach,
Spotkania towarzyskie mniej lub bardziej,
Rodzina pomocna.
A bracia i siostry na wyciągnięcie dłoni...
Nie zagłuszysz pustki.
Nawet jeśli on śpi za ścianą
czy w Twoich ramionach
To nic nie znaczy.
On też zmaga się z życiem,
ze starością, lękiem.
Musisz zmierzyć się ze swoim krzyżem.
Dźwignąć go i włożyć na barki.
To ciężar nie byle jaki.
A potem jeszcze piąć się wzwyż.
Pokonywać kamień po kamieniu.
i żar słońca i pył dróg.
Odrzucenie i zaparcie, oplucie i obojętność.
Do ostatniego tchnienia.
Ojcze, chociaż zwątpiłem tyle razy
i strach ścisnął za gardło,
i polały się rzęsiste łzy,
i krwawy pot....
Ty nigdy mnie nie opuścisz.
Ty codziennie siedzisz przy moim stole.
Patrzysz na mnie z miłością.
Wyrozumiale.
Po prostu Jesteś który Jesteś.
Drzewa stoją w zielonym szeregu
Pochylają ramiona ciekawe
Co tu robię sama o zmierzchu
I czy długo wśród nich zabawię.
Ucichł szum, nawet ptak nie zaśpiewa.
Wiewiórka w dziupli liczy orzechy.
Świerszcze coraz ciszej grają
Umilkły ludzkie śmiechy.
Szarość pnie i ścieżki pobiela
A pod stopą chrzęst piasku drożyny
Jeszcze chwila a zmrok nadejdzie
I zacieni górki , okryje doliny.
Tylko pies spaceru niesyty
Staje i ucho natęża ciekawy
Czy to sarna w trawie się kryje?
Czy do nory umyka lis dziki?
Ogon z białym czubkiem wystawia
Jak antenę na szmery, szelesty.
Pora spać dobranoc,zostawia
Leśną ciszę chruśniaki i rdesty.
Niebo roztarte pastelą,
Okno mruga roletą porozumiewawczo...
"Znowu broisz?"
Kwiaty kredką na ścianie
Zaśmiały się perliście...lekko ironicznie?
Z radia melodia o"szczęściu co blisko".
Popijam czarną, smakuję poranek...
To właśnie ta chwila..
ON kiwa palcem ostrzegawczo:
"Weź się w garść"!
Ja z poluzowanymi kitkami,
Obgryzionymi paznokciami,
Ufością, szepczę -
"Poprawię się...jutro".
Zbieram siły.
Włączam jedynkę.
Popijam kawę i bezmyślnym wzrokiem wypatruję...
Czytam przypisany werset.
Wrzucam dwójkę.
Rozciągam stawy,
nerwy trzymam na wodzy.
Składam dom do kupy.
Wrzucam trójkę.
Zapakowuję bagażnik.
Wyruszam w podróż dnia.
Stojąc w korku szepczę modlitwę..
Na czwórce po owocnej bezowocnie pracy,
objuczona niczym dromader,
dosypuję do kotła wydarzeń
zapachy i smaki.
Wycudowuję pokój, by zasiąść,
ręce złożyć, myśli uwolnić,
podnosząc kęs z dziękczynieniem...
Potem zastygam w bezruchu,
przytulona do córki, psa, kota, wnuków,
lub własnej pustki, poszukując
sensu w codziennej krzątaninie.
Wrzucam luz, nie mogąc
obejrzeć filmu, doczytać strony,
pozałatwiać spraw, oddzwonić,
namalować, napisać...
Odstawiam do garażu machinę.
Zaciskam powieki i widzę
dziewczynę o niewinnych oczach,
nieśmiało patrzącą w przyszłość
mającą Boże oblicze.
Nie będę kruszyć kopii
nie podejmę rzuconej rękawicy
ani nadstawię piersi na razy
ani prężyć będę ciało
ani salutować
Usiądę na progu zgliszczy
Spojrzę za horyzont
przymrużę zaczerwienione
zasłonię powiekami przekrwione
co widziały...
Nozdrzami wdychać będę
zapach spalonej ziemi
dogorywających ognisk pożogi
namiętności...
Posłucham szumu wiatru
w trawach plączących ścieżki
krzyku mew i poczuję
słoną bryzę
kropel łez czy morza...
Przygarbię plecy
opuszczę bezczynne ramiona
Poczekam
aż przyjdzie i mnie przeprowadzi
na Pole Chwały.
Dzięki Ci Panie za muzykę
Mozarta, Greaga, Bacha.
Słucham, unoszę się, śpiewam
Poza granicami realnego świata.
I jeszcze trochę lekkości
Żartu i tańca zwiewnego
Spływa z Twoich klawiszy
Wojtku,
Operetkowego.
I jazz I noga I przytup I śpiew
Z serca chętnego...
Cóż dodać, balsam dla duszy
Współcześnie umęczonego.
