Czy jesteś ze mnie dumny tato?

Dzisiaj na spacerze spotkałam znajomego mojego taty. 87letniego kapitana Żeglugi Wielkiej, wykładowcy Szkoły Morskiej przez 27 lat, jak mi się pochwalił. Przedstawiłam mu moją niepełnosprawną córkę. Powiedział mi, że ojciec byłby ze mnie dumny.
 - Jest niepełnosprawna - jeszcze raz powiedziałam.
Może nie zauważył. Nie zdążyłam mu dopowiedzieć ani tego że mam wspaniałą starszą córkę, ani że wnuka, ani że skończyłam studia, ani że wydano już 9 moich książek, ani że maluję czy że ciągle trwam przy tym samym mężu...Przerwał mi:
- To bez znaczenia! - powiedział - byłby dumny z ciebie...
- Tęsknię za nim - westchnęłam cicho.
Starszy elegancki pan w garniturze pochylił się nad moją dłonią i pocałował ją. Martyna nie dała nic dopowiedzieć, zniecierpliwiona ciągnęła mnie w wielki świat, który wzywał ją wiatrem, ptasim śpiewem, szumem fal...
Żałowałam że nie mogłam z nim dłużej rozmawiać.  Wiatr wyciskał mi łzy z oczu. Synoptycy ostrzegali, ze będzie niekorzystne ciśnienie...przecież ja nie jestem sentymentalną starszą panią...to zapewne pogoda...
A jednak...czy Ojciec byłby ze mnie dumny? Ten ziemski, który odszedł 37lat temu na zawał, na redzie w Livorno podczas rejsu i ten niebiański, do którego się przyznaję mówiąc do Niego w modlitwie, czytając Słowo, które zostawił uczniom, wsłuchując się w Jego głos? Czy On przyznaje się do mnie? Czy jest ze mnie dumny? Bo jak zważyć na szali nasze wybory, sukcesy i porażki, podsumować? Żaden człowiek nie ma mocy zajrzenia do serc ludzkich i osadzenia drugiego człowieka. Tylko boski Ojciec pełen współczucia i wybaczenia, miłości i zrozumienia będzie miał i ma takie prawo... Więc z racji tej pogody i w ogóle....Tato!!!