Blog Beaty Jaskuły-Tuchanowskiej

Z La Manchy

Zaprawdę mówię ci i powiadam

Don Kichotem jestem do cna zgubionym,

błąkam się nie dlatego, że nie znam celu,

ale ciągle szukam prawdziwie ludzkiego oblicza.

I nie w oku przyjaciela i sługi Sancho Panchy

ani w kibici nadobnej Dulcynei,

ale w zmaganiach z samym sobą.

Każdego dnia walczę o oddech wiary,

na kolanach proszę o hart ducha,

nakładam przyłbicę i udaję,

że nie słyszę raniących strzał słów.

Cały jestem pokryty bliznami

od uderzeń wiatraka codzienności.

I chociaż wiem, że honor to przebrzmiała sprawa,

tak jak idealna miłość, nie poddam się.

Złożę życie z pokorą u Twych stóp, Panie!